​Wie is toch die trage dul voor je in zijn auto?

Jij als bovengemiddeld chauffeur houdt wel van lekker opschieten, niet? Maar minimaal een paar keer per week rijdt er opeens zo’n irritante dul voor je die jouw gevoel van opschieten duidelijk niet deelt. Wat kun je in zo’n geval anders dan subtiel duidelijk maken dat jij vandaag nog wel ergens heen moet? Jij probeert dit duidelijk te maken door goed in de spiegels van die trage dul voor jou te verschijnen. En wat kun je daarvoor beter doen dan heel dicht op de bumper van die grijze lul te kleven? Zo moet die domme eikel toch wel doorkrijgen dat jij nog geen tijd hebt om de ganse dag van jouw pensioen te genieten. Maar godbetert, het lijkt wel of die smerige klootzak vervolgens nog langzamer gaat rijden? Gelukkig maar, dat jij je over het algemeen niet zo snel opwindt…

Die trage dullen dat zijn wij!

Jij weet immers dat elke kilometer telt. Wanneer jij enkele kilometers per uur sneller rijdt, dan kom je over het algemeen eveneens enkele seconden eerder aan op jouw bestemming. Da’s echt geen rocketscience, maar gewone boerenslimheid. Dit telt vooral als je weer eens te laat van huis bent weggereden. Wat niettemin vervelend is, is dat er vóór die trage lul vaak ook weer iemand rijdt die niet van opschieten houdt, en daarvóór ook weer eentje, en ga zo maar door. Maar jij laat je niet zomaar op jouw nek zitten, het ligt toch zeker niet aan jou? Toch schijnt het soms dat jij de enige op de weg bent die van een beetje opschieten houdt. En wat zou het dan, als jij daarom geregeld wat extra risico’s neemt? Die toeterende vrachtwagenchauffeur, die jij zonet nog in zijn grijsblauwe ogen keek, had best nog wat extra kunnen bijremmen als het er werkelijk op was aangekomen, nietwaar? Bovendien, jij hebt het toch gehaald?

Het zou jullie inmiddels toch wel opgevallen moeten zijn?

Aangenaam, die ogenschijnlijk trage dullen, dat zijn wij! Art Huiskes en medestanders. Zelfs als het iemand anders lijkt, dan zijn wij het toch, houd daar maar gewoon rekening mee! Meestal komen wij jullie tegen op de weg, maar soms ook in een zwart-omrand berichtje in de krant, wanneer één van jullie zichzelf weer eens te pletter heeft gereden tegen een boom.

Ronduit vreselijk wat zo’n boom allemaal door moet maken vanwege jullie onversneden ongeduld? Vergeet daarbij ook niet het verdriet van de brandweer of de ambulancemedewerkers. Daarnaast hebben jullie misschien wel nabestaanden of soortgenoten die zich afvragen waarom dit in hemelsnaam nodig was? Zonder dat jullie ook maar het minste door lijken te hebben, richten jullie veel potentiële ellende aan met jullie gerace en gehaast.

Maar wij, Art Huiskes en medestanders, hebben inmiddels een doordacht uitvoeringsplan opgesteld voor jou en jouw hardleerse en hardrijdende soortgenoten, mochten wij één van jullie wederom in onze spiegels ontwaren.

Confucius zegt dat haast persoonlijke onmacht en innerlijke onzekerheid vertegenwoordigt

Krijg jij bijvoorbeeld steevast het gevoel dat wij nog langzamer gaan rijden als je ons treft? Nou, dat klopt zowaar. Zo ongevoelig ben jij dus blijkbaar ook weer niet? Als jij dicht op onze bumper kleeft of als wij zien dat jij een enorme haast hebt, vanwege het maken van verontwaardigde armgebaren of het trekken van verontwaardigde gezichten, dan gaan wij doelbewust ietsje langzamer rijden. Hoofdzakelijk uit vrees dat jij in jouw haast weleens ongelukken zou kunnen veroorzaken. Maar om eerlijk te zijn, ook een beetje om jou te treiteren.

Omdat snelheid de moeder is van alle ongelukken, temperen wij jouw haast. Wij zien dat zelfs als onze burgerplicht. Zo vergroten wij in eerste instantie de afstand tot onze voorligger. Want met jou aan onze bumper gekleefd, kunnen we namelijk niet meer zo schielijk remmen. Ook remmen wij bijvoorbeeld al ruim voor dat oranje verkeerslicht, zodat jij in jouw haast niet per ongeluk door rood kan razen, begrijp je wel? Of wij blijven net iets langer op de linkerbaan treuzelen om ervoor te zorgen dat jij jouw snelheid niet optimaal kunt benutten. Puur om jou enigszins in te tomen, maar eerlijk gezegd ook een beetje om jou te treiteren.

Wij hopen natuurlijk dat jij hier iets van leert

Overeenkomstig Confucius zien wij haast hoofdzakelijk als een uitingsvorm van persoonlijke onmacht en innerlijke onzekerheid. Jouw niet-verbale handelen is om ons te tonen dat jij haast hebt en onzeker bent, ons niet-verbale handelen is om jou te tonen dat jij daarmee weinig tot niets opschiet. Behalve eerder vertrekken van huis dan, misschien? Integendeel, wij handelen juist om jou te vertragen en om jou in te tomen. Omdat wij daarmee zeker stellen dat jij je tenminste tijdelijk niet kunt laten leiden door jouw innerlijke onzekerheden en demonen. Niettemin kun jij daarvoor echt beter naar een goede psychiater gaan, blijft ons devies.

Hoe groot en ongevoelig is jouw ego precies?

Na verloop van enige tijd zien wij vaak wel dat jij – aan de hand van onze consequente vertragingstactieken en subtiele feedback van gelijktijdig arm- en schouderophalen – besluit om enigszins afstand van onze bumper te nemen, zodat wij vervolgens beiden veilig onze reis kunnen voortzetten, maar nu wel op de aanbevolen afstand en snelheid.

Maar zeg nu toch zelf, is het al dit gedoe nu echt iedere keer waard en belangrijker, wat levert het jou uiteindelijk op afgezien van het zoveelste litteken op jouw reusachtige ego?

[Fotocredits – luckybusiness © Adobe Stock]