Twitter: van Reality TV naar Ego-internet?

De
eerst reality tv series hadden nog iets interessants. Een sociaal
experiment werden ze zelfs genoemd, en ze zorgden meteen voor een
nieuwe impuls in het tv-landschap. Ik vond en vind sommige concepten
iets hebben, vooral waarin we op zoek gaan naar talent in muziek of
andere métiers. Jammer genoeg mondde dit experiment al snel
uit in overgecommercialiseerde rommel, waarin (al dan niet gespeelde)
naïviteit gekocht kan worden in ruil voor ‘15 minutes of fame’.

In de marge van het congres ‘The future of media’ vorige maand in
Hollywood ontspon zich onder een aantal deelnemers een discussie over
televisie, kranten en internet en vooral over de ‘tweede
generatie’-internetplatformen.

Het ‘web 2.0′ heeft als groot mantra dat de gebruiker volledig
centraal staat en het eenrichtingsverkeer werd vervangen door een
constante dialoog. De grote namen werden al snel MySpace, Facebook of
in eigen land Netlog.  Deze sociale mediaplatormen bieden gigantische
mogelijkheden. Traditionele portals als Yahoo, MSN of Skynet krijgen
het steeds moeilijker om bezoekers te trekken en te behouden. Zeker de
jongeren ‘leven’ op hun sociaal netwerk, waarin ze foto’s, nieuws,
activiteiten maar ook opinies over producten, muziek en hotels met
mekaar delen. Ik geloof in de kracht van sociale netwerken, en
misschien nog meer van communicatie die vertrekt vanuit de mens, de
zogenaamde conversationele communicatie.

De nieuwste revelatie op dat vlak is Twitter, een platform dat
toelaat om in 140 karakters ideeën, nieuws of om het even wat delen met
wie men ook maar wil. Het wordt nu reeds bestempeld als het ultieme
open communicatie-platform, een soort publieke mailbox of SMS-box
waarin iedereen die wil je berichten kan lezen.

Op het congres in Hollywood argumenteerden de TV-executives dat deze
sociale media stilaan maar zeker zijn verworden tot
reality-uitzendingen zonder voorgaande. De internetboys hebben
jarenlang op realityTV “gespuugd’, maar blijken uiteindelijk nog veel
erger. Waar realityTV nog een degelijk format en dito productie hadden,
zijn de Facebooks en Twitters van deze wereld een publieke exhibitie
geworden, waarin het zoeken naar en het delen van zelfophemeling de
overhand nemen.  De ‘15 minutes of fame’ van de televisie zijn
gewoon vervangen door 15 fans, 15 clicks of 15 followers, zoals ze in
Twitter genoemd worden. En inderdaad, daar hebben ze een punt, want
meer dan eens denk ik : ‘Stop sharing please’.

Onvermijdelijk zijn heel wat boodschappen waardeloos. Twitter of
Facebook maken ook geen onderscheid in orde van belang wanneer het om
de ‘G20″, een ramp in Italië of een boodschap als ‘ben even naar het
toilet’ gaat.  Met als gevolg dat heel wat adverteerders beginnen te
twijfelen aan de doelgerichtheid van de sociale netwerken.

Hun kracht is ondertussen duidelijk, maar er is meer creativiteit,
efficiëntie en denkwerk nodig om deze platformen tot doeltreffende
communicatiemedia te laten uitgroeien. En nu maar hopen dat de
‘internetindustrie’ deze golf van innovatie beter beheert dan de
vorige. Constante ontkenning en ook overpromising mondden
vorige keer uit in een enorme bubbel. De internetbubbel van de
eeuwwisseling is – hoewel die minder schadelijk en schandalig was dan
de recente bankenbubbel met zijn gerelateerde bonussencasino- lijkt al
helemaal naar de achtergrond verdwenen.  Hebben de sociale media alle
troeven om een van de belangrijkste evoluties ooit in de reclamewereld
op gang te brengen, het gevaar is niet denkbeeldig dat ze uitmonden in
gratuit exhibitionisme en verworden tot een extreem ego-medium, met
zijn onvermijdelijke stardom en losers.

De auteur Bart Becks leeft afwisselend in Californië en Brussel
met zijn vrouw en zoontje. Daarvoor was hij CEO van Belgacom Skynet, en
international directeur van mediagroep SBS/ProSiebenSat1 en de sociale
netwerksite Netlog. Vandaag start hij zelf nieuwe ondernemingen op en
zetelt hij in de raad van bestuur van een reeks start-ups in Europa en
de VS, evenals in organisaties als het Festival van Vlaanderen, Poppunt
en MobileSchool. Wie hem wil contacteren kan dat doen via zijn weblog www.flyingchaz.com.